بدون شرح

این تنها نادان ها هستند که به دنبال تایید دیگران اند و همیشه موافقشان را بیشتر دوست دارند. حماقت علمی ریشه در زنجیرهای غروری دارد که عده ای نان به نرخ روز خور با حرف هایشان با تار و پود چابلوسی برایت می بافند؛ این افراد هر دو قدرت تفکر ندارند زیرا  یکی فقط آموخته تایید کند و دیگری عادت کرده که تایید شود. با توجه به تعریف علمیِ توده، در همه ی اقشار وجود دارند و بدترین حالت آن زمانی است که توده ها وارد دانشگاه به عنوان چشمه علم یک کشور می شوند. نیاز مبرم به تایید و تعریف، و غضب بر کسی که نقد می کند نمونه ای کوچکی است از تودگان دانشگاهی. این خشمِ بر نقاد اصلا خشمِ علمی نیست که همراه با دیالوگ و بحث باشد، متاسفانه، خشم زندگی شخصی فردِ نقاد و متفکر را مورد هدف قرار می دهد و دنبال انتقام جویی های بچگانه ای هستند تا ریشه حیات علمی و آینده فرد را بزنند. در علم که لج و لج بازی معنایی ندارد!! گاهی نوشتن بعضی مطالب واقعا موجب خجالت نویسنده می شود که باید چه می نوشتم و دارم چه می نویسم. سخن کوتاه که شاید سحری نزدیک است.